Οι Aρχαίοι Κέλτες Ευγενείς

της Ευλαμπίας Τσιρέλη

Άντρες Ευγενείς: Στην κοινωνία των Κελτών της Εποχής του Σιδήρου, οι ευγενείς ήταν γαιοκτήμονες. Ήταν πολεμιστές ηγέτες και είχαν σκλάβους κατά καιρούς, οι οποίοι ουσιαστικά ήταν αιχμάλωτοι πολέμου. Το μεγαλύτερο μέρος ωστόσο της δουλειάς, όσον αφορά τη φροντίδα της γης, γινόταν από τους αγρότες, κάτι που άφηνε στους ευγενείς αρκετό ελεύθερο χρόνο, όταν δεν βρίσκονταν μακριά στη μάχη. Περνούσαν χρόνο παίζοντας παιχνίδια μάχης, τυχερά παιχνίδια, καθώς και επιτραπέζια. Κυνηγούσαν, κολυμπούσαν, ψάρευαν και έκαναν εμπόριο. Φορούσαν πάντοτε τον οπλισμό τους (σπαθιά και μαχαίρια), για διακόσμηση αλλά και προστασία. Όσον αφορά τη γεωργία, μια καινοτομία που έφεραν στη Βρετανία ήταν το σιδερένιο άροτρο, το πιο δυνατό εργαλείο μέχρι τότε για το όργωμα της γης, που απαιτούσε οκτώ βόδια για να το τραβήξουν. 

 Γυναίκες Ευγενείς: Τι μπορούσε και τι δεν μπορούσε μια γυναίκα ευγενής να κάνει, ήταν σαφές, ωστόσο ποίκιλλε από φυλή (clan) σε φυλή. Μια γυναίκα ευγενής μπορούσε να διαθέτει περιουσία, να επιλέξει τον σύζυγο της ή να γίνει πολεμίστρια, κάτι που λίγες γυναίκες επέλεγαν.
Οι περισσότερες προτιμούσαν να φροντίζουν το νοικοκυριό και τα παιδιά τους. Έπλεκαν τα πυκνά μαλλιά τους σε πλεξούδες διακοσμημένες με χάντρες. Περνούσαν μεγάλο μέρος του χρόνου τους για την προσωπική τους εμφάνιση και ιδιαίτερα για να υφάνουν κοσμήματα στις πλεξούδες τους.

 

Παιδιά: Οι ευγενείς έστελναν τα παιδιά τους μακριά σε αρκετά μικρή ηλικία  για να ζήσουν μαζί με κάποια άλλη φυλή και να εκπαιδευτούν και να μορφωθούν εκεί. Η εκπαίδευσή τους μπορούσε να διαρκέσει χρόνια. Αυτός ήταν ένας τρόπος για τους αρχαίους Κέλτες να αναπτύξουν στενούς δεσμούς μεταξύ των φυλών τους και ονομαζόταν «αναδοχή». Κάθε φυλή είχε τη δική της δομή, ήθη και έθιμα, ενώ πολλές φορές είχε και τους δικούς της τοπικούς θεούς. Τις περισσότερες φορές τα παιδιά στέλνονταν στον αδερφό της μητέρας τους, αλλά θα μπορούσαν να σταλούν σε οποιαδήποτε φυλή (clan). Μερικά παιδιά γίνονταν πιο πιστοί στην ανάδοχη φυλή τους παρά στη φυλή αίματός τους. Παρόλα αυτά, σε περιόδους πολέμου, αν τα πράγματα πήγαιναν στραβά, τα παιδιά κρατούνταν από την ανάδοχη φυλή για λύτρα. Η ανάδοχη φυλή μπορούσε ακόμη και να απειλήσει να σκοτώσει τα παιδιά αν δεν γίνονταν όλα όπως ζητούσαν.

Γάμος: Όταν μια γυναίκα παντρευόταν, ανήκε πλέον στη φυλή του συζύγου της. Ήταν βέβαια πάντα μέλος της δικής της φυλής και ποτέ δεν διέφευγε των υποχρεώσεών της, ωστόσο η φυλή του συζύγου της αποτελούσε πλέον προτεραιότητα.

Σπίτια: Οι Κέλτες ζούσαν σε ξύλινες θολωτές καλύβες με τοίχους από λυγαριά και καλαμοσκεπή. Οι καλύβες ήταν γενικά συγκεντρωμένες σε μικρά χωριουδάκια. Σε αρκετά μέρη, κάθε φυλή είχε το δικό της νόμισμα.

Ένδυση: Οι αρχαίοι Κέλτες αγαπούσαν το χρώμα. Χρησιμοποιούσαν τεράστιους αργαλειούς για να υφάνουν το πλούσια βαμμένο μαλλί σε πολύχρωμα καρό, ενώ κάθε φυλή είχε το δικό της χαρακτηριστικό καρό. Τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες φορούσαν μανδύες. Των ανδρών έφταναν ως τα γόνατα, ενώ των γυναικών μέχρι το πάτωμα, ενώ έδεναν χαλαρά στη μέση με μια ζώνη.
Επίσης, τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες, φορούσαν γούνινες σάρπες πάνω από τους μανδύες τους, τυλιγμένες χαλαρά γύρω από τους ώμους τους, καθώς και δερμάτινα σανδάλια.

Κοσμήματα: Οι Κέλτες αγαπούσαν πολύ και τα κοσμήματα. Ο χρυσός ήταν δύσκολο να βρεθεί κι ακόμα δυσκολότερα το ασήμι. Κοσμήματα από χρυσό και ασήμι επομένως ήταν ιδιαίτερα περιζήτητα. Ωστόσο έφτιαχναν κοσμήματα από πολλά υλικά, όπως κέρατα, φτερά, πέτρες, χαλκό και χάντρες.

Τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες ήταν λάτρεις των περιδέραιων τα οποία φορούσαν σαν κολάρο γύρω από το λαιμό. Επίσης στολίζονταν με κοσμήματα τυλιγμένα στο μπράτσο, βραχιόλια στον καρπό, βραχιόλια  στον αστράγαλο, δαχτυλίδια (πολλά δαχτυλίδια), 

  

και περίτεχνες ζώνες. Έδεναν τους μανδύες τους στο λαιμό με διάφορα στολίδια και περίτεχνες καρφίτσες, ενώ αγαπούσαν τη λάμψη και το χρώμα.

Πληροφορίες

http://www.britainexpress.com/wales/history/iron-age.htm 

http://celts.mrdonn.org/nobles.html