Life, Science and Fiction

Η Χλωμή Μπλε Κουκκίδα είμαι μια φωτογραφία της Γης που τραβήχτηκε το 1990 από το Voyager 1 από απόσταση ρεκόρ, δείχνοντας αμυδρά τον πλανήτη μας μέσα στο αχανές διάστημα. Μετά από αίτημα του Carl Sagan το Voyager, καθώς εγκατέλειπε το ηλιακό μας σύστημα, έστρεψε για μια τελευταία φορά τις κάμερες προς τη Γη, τραβώντας τη φωτογραφία, από την οποία εμπνεύστηκε ο τίλος του ομότιτλου βιβλίου: Pale Blue Dot: A Vision of the Human Future in Space (1994). "Το διαστημικό σκάφος ήταν πολύ μακριά από το σπίτι. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα, αμέσως μετά τον Κρόνο, να φροντίσουμε να λάβει μια τελευταία ματιά πίσω. Από τον Κρόνο, η Γη φαίνεται πολύ μικρή για το Voyager: Ο. πλανήτης μας θα ήταν ένα σημείο φωτός, ένα μοναχικό pixel, που δύσκολα διακρίνεται από τα άλλα σημεία φωτός του Voyager: ...μια χλωμή μπλε κουκκίδα.... " (Carl Sagan). Ο Carl Sagan Edward , Ph.D. (1934-1996) ήταν Αμερικανός αστρονόμος, αστροχημικός, συγγραφέας, και άκρως επιτυχημένος παρουσι

The ancient Egyptians were respectful towards the animals that shared their world and associated many of them with deities or positive human characteristics. However, no animal was held in such esteem as the cat. Cats were closely connected to a number of gods and goddesses, and there is evidence that they were considered to be demi-gods in their own right. As an inscription in the Valley of the Kings states; "You are the Great Cat, the avenger of the gods, and the judge of words, and the president of the sovereign chiefs and the governor of the holy Circle; you are indeed the Great Cat." As a primarily agrarian society, the ancient Egyptians had a distinct problem with mice, rats and snakes all of whom threatened the grain stores. It is thought that the ancient Egyptians learned that wild cats preyed on these scavengers and so began to leave out food (such as fish heads) to tempt the cats to visit them regularly. This suited the cats perfectly as bein

της Ευλαμπίας Τσιρέλη Αρθούρος και Άβαλον Το νησί της Άβαλον , γνωστό και ως «Νησί των Μήλων» (πιθανότατα σχετίζεται και με τη χώρα των Εσπερίδων) είναι για πάντα συνδεδεμένο με το όνομα του βασιλιά Αρθούρου.  Ο μύθος του Αρθούρου έχει κελτικές ρίζες , αλλά έγινε γνωστός όταν κυριάρχησε στην μεσαιωνική λογοτεχνία της ηπειρωτικής Ευρώπης με την Γαλλική, Αγγλική και Ουαλική εκδοχή του. Ο συνδετικός κρίκος ωστόσο ανάμεσα στην κελτική ιστορία και τον Αρθούριο θρύλο της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας είναι η Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας που συντέθηκε στα μέσα του 12ου αιώνα από τον Τζέφρεϊ του Μόνμαθ.  Geoffrey of Monmouth Ο συγγραφέας σε αυτή την ιστορία διατύπωσε ότι η χώρα της Άβαλον, το Ίνσουλα Αβαλόνις (Insula Avallonis) για την ακρίβεια, ήταν ο τόπος όπου μεταφέρθηκε ο Αρθούρος από την αδελφή του Μοργκάνα Λε Φέι   για να πεθάνει μετά τον τραυματισμό του στην τελευταία του μάχη.  Μοrgan le Fay Burne-Jones Last Sleep of Arthur in Avalon

Αναπαράσταση εξόρυξης άλατος στο Hallstatt της Αυστρία ς της Ευλαμπίας Τσιρέλη Φαίνεται ότι οι Κέλτες είχαν μια ιδιαίτερη σχέση με το αλάτι από την εποχή του Σιδήρου ακόμα όταν η πρώτη ομάδα που αυτοαποκαλούνταν Κέλτες, μια πολεμοχαρής φυλή κοντά στο Hallstatt της Αυστρίας και συγκεκριμένα στην περιοχή Salzkammergut, περίπου 50 χλμ. νοτιοανατολικά του σύγχρονου Saltsburgh στην Άνω Αυστρία άρχισε τις εξορύξεις.  Η αρχική μάλιστα υπεροχή τους έναντι των γειτόνων τους πιθανότατα οφείλεται στην εξόρυξη άλατος το οποίο μπορούσαν να εμπορεύονται ή να το χρησιμοποιούν σε κρέας ή ψάρι Η δυνατότητα αυτή να διατηρούν τα τρόφιμά τους, τους επέτρεψε να κυνηγούν άφθονα ζώα την κατάλληλη εποχή τα οποία φυσικά μπορούσαν να διατηρήσουν στο αλάτι όλο το χειμώνα, αντί να ακολουθούν τις μετακινήσεις των κοπαδιών. Έτσι κατάφεραν αν δημιουργήσουν μόνιμους οικισμούς και να προστατεύουν τις αποθήκες αλατιού τους από την οικειοποίηση από τους ανταγωνιστές τους. Η εξημέρωση των ζώων επίσης,