"Αυτο-μουμιοποίηση"- "Self-mummification"

της Ευλαμπίας Τσιρέλη

Η παράξενη αυτή τεχνική μουμιοποίησης αποτελεί την απόλυτη πράξη αυταπάρνησης και είναι ένα από τα πιο ακατανόητα τελετουργικά. Η διαδικασία της «αυτομουμιοποίησης» είναι αυτό ακριβώς που περιγράφει η λέξη. Επί τρία ολόκληρα χρόνια οι βουδιστές μοναχοί και ιερείς που τελούσαν αυτό το τελετουργικό τηρούσαν μια ειδική δίαιτα που αποτελούνταν από καρύδια και σπόρους, ενώ εφάρμοζαν αυστηρή σωματική δραστηριότητα που εξαφάνιζε κάθε ίχνος λίπους από το σώμα τους.

Έπειτα τρέφονταν μόνο με φλούδες και ρίζες για άλλα τρία χρόνια και έπιναν δηλητηριώδες τσάι που φτιάχνονταν από την σάρκα του δέντρου Urushi, ουσία που χρησιμοποιούσαν συνήθως ως βερνίκι για τα μπολάκια φαγητού.
Αυτό προκαλούσε εμετό και ραγδαία απώλεια των σωματικών υγρών αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι σκότωνε όλα τα βακτήρια που προκαλούν την αποσύνθεση του σώματος μετά τον θάνατο.
Τελικά, ο μουμιοποιημένος μοναχός κλειδωνόταν σε έναν πέτρινο τάφο όπου χωρούσε ίσα ίσα και στεκόταν ακίνητος σε στάση λωτού. Η μόνη του επαφή με το εξωτερικό περιβάλλον ήταν ένας αεραγωγός και ένα καμπανάκι το οποίο φρόντιζε να χτυπά κάθε μέρα για να δείξει στους έξω ότι ήταν ακόμη ζωντανός. Μόλις το καμπανάκι κάποια μέρα έπαυε να χτυπάει, ο αεραγωγός αφαιρούνταν και ο τάφος σφραγιζόταν στην αιωνιότητα.



Βέβαια δεν πετύχαιναν όλοι σε αυτή την προσπάθεια αυτομουμοιοποίησης. Κάποιοι τάφοι που ανοίχτηκαν περιείχαν αποσυνθεμένα πτώματα, κάτι που υποδεικνύει ότι η τεχνική δεν πέτυχε. Οι πετυχημένες μούμιες, τιμώνταν και λατρεύονταν με μεγάλη αίγλη δίπλα στο άγαλμα του Βούδα. Οι μουμιοποιημένοι αυτοί μοναχοί αποκαλούνται sokushinbutsu. Μέχρι σήμερα έχουν ανακαλυφθεί περίπου 16 με 24 τέτοιες μουμιοποιήσεις. Δεν μας είναι γνωστό το πότε ξεκίνησε να εφαρμόζεται αυτή η πρακτική, ωστόσο ξέρουμε ότι συνεχίστηκε μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα. Η πιο διάσημη μούμια είναι o Shinnyokai Shonin στο ναό Dainichi-Boo στο Ιερό Βουνό Yudono. Άλλες γνωστές μούμιες βρίσκονται στο Ναό Nangakuji, στα προάστια της Tsuruoka, και στο Ναό Kaikokuji στην μικρή πόλη της Sakata.

Πηγή και φωτογραφίες: www.atlasobscura.com

******************

This strange technique of mummification is the ultimate act of selflessness and is one of the most incomprehensible rituals.

The process of "self-mummification" is exactly what the word describes. For three years the Buddhist monks and the priests, who perform this ritual, comply with a special diet consisting of nuts and seeds, while applying rigorous physical activity that eliminates all traces of fat from their body.

Afterwards the monks are nourished only with peels and roots for another three years and drink poisonous tea made ​​from the flesh of the tree Urushi, a substance usually used as a glaze for food bowls.

This tea causes vomiting and rapid loss of body fluids, but the most important is that it kills all the bacteria that cause decomposition of the body after death.

Eventually, the mummified monk is buried in a stone tomb where he can barely seat and stands motionless in lotus position. His only contact with the outside world is an airway and a bell which he rings every day to show that he is still alive. The day that the bell doesn’t ring, the airway is removed and the tomb is sealed forever.

However, not all self-mummification attempts are successful. Some graves contained decaying corpses, which indicates that the technique failed. The successful mummies are honored and worshiped with great splendor next to the statue of Buddha.

 

The mummified monks are called sokushinbutsu. So far, they have been discovered about 16 to 24 mummies. It is unknown when this technique started, although we know that was in use until the early 20th century.

The most famous mummy is the Shinnyokai Shonin in the temple Dainichi-Boo at the Holy Mountain Yudono. Other known mummies are found in the temple Nangakuji, in the suburbs of Tsuruoka, and in the temple Kaikokuji in the small town of Sakata.
 

Source and photos: www.atlasobscura.com 

(english translation by Ath.Koutoupas) 

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη,  μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση.