Η ΓΗ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΟΝ ΕΙΔΟΣ

της Ευλαμπίας Τσιρέλη

Η Γη είναι ένας πλανήτης. Ένας πλανήτης που κρέμεται στο μαύρο χάος του σύμπαντος. Μια κινούμενη μπάλα που χορεύει ένα συμπαντικό ταγκό μέσα στο μικρό ηλιακό σύστημα που γνωρίζουμε. Μόνο αυτό. Το μικρό. Τίποτα άλλο ουσιαστικά. Εξαρτάται από νόμους της φυσικής που εσύ αγνοείς και χάρη σε ακατανόητους σε εσένα λόγους υπάρχει και κολυμπά νωχελικά στη μαύρη θάλασσα του σύμπαντος. Όλα έξω από τη Γη φαίνονται να αγνοούν την ύπαρξή σου. Είσαι ασήμαντος και σχεδόν ανύπαρκτος έξω από τη γαλάζια σφαίρα που σε φιλοξενεί. Καμιά φορά σηκώνεις τα μάτια στον ουρανό και για λίγα δευτερόλεπτα ο νους σου καταφέρνει να συλλάβει την απεραντοσύνη αυτού που σε περιβάλλει και συγχρόνως τη μικρότητα της ύπαρξής σου. Όμως είναι τόσο μεγάλο και αύλληπτο όλο αυτό, που σύντομα το αποβάλλεις μη μπορώντας να το αντέξεις. Είσαι όμως ένα κομμάτι. Ένα σημαντικό κομμάτι, είτε το καταλαβαίνεις, είτε όχι. Μερικές φορές το νιώθεις. Άλλες πάλι το αγνοείς και "μικραίνεις" τη σκέψη σου μέσα στα όρια του "Εγώ" σου. 

Πάρε νοερά ένα σούπερ τηλεσκόπιο και μεταφέρσου στη Σελήνη.  Στρέψ' το προς τη Γη και κοίταξε μέσα απ' το φακό. Πόσο ανόητα κι ασήμαντα φαντάζουν όλα... Πόση προσπάθεια θέλει να βρεις την ήπειρό σου; Τη χώρα σου; Την πόλη σου; Το σπίτι σου; Τον καναπέ σου ή τον υπολογιστή σου όπου κάθεσαι τώρα και διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Είδες πόσο μικροί είμαστε; Και κάποιος τόσο μικρός κι ασήμαντος σαν κι εσένα, θέλει να αγοράσει τα δάση και το νερό. Άλλος τον χρυσό και τα ορυκτά. Άλλος νομίζει ότι είναι σπουδαίος, έχοντας μερικά πράσινα χαρτιά σε ένα μεταλλικό κουτί που βρίσκεται μέσα σε ένα μεγαλύτερο κουτί που λέγεται "Τράπεζα". Και κάποιος έχει τα κλειδιά αυτού του κουτιού και κάνει τους άλλους μικρούληδες να κλαίνε και να ανησυχούν επειδή δεν έχουν οι ίδιοι τόσα πολλά χαρτιά που πρέπει να δώσουν σε άλλους γιατί αλλιώς δεν θα μπορούν να αγοράσουν άλλα κουτιά που λέγονται "σπίτια" και κάτι άλλα μεταλλικά κουτιά που ονομάζονται "αυτοκίνητα" και να πληρώσουν κατασκευασμένες ανάγκες που αρχικά αυτοί οι μικρούληδες δεν είχαν, αλλά δημιούργησαν για να βασανίζονται. Κι αφού κατάφεραν να καταστρέψουν τις ζωές τους, αυτόν τον μικρόκοσμό τους δηλαδή, βάλθηκαν τώρα να καταστρέψουν και τον πλανήτη όλο θράσος αυτά τα μικρά. Τα έβαλαν με τον μακρόκοσμο. Και τα πάνε καλά μέχρι στιγμής.

Βέβαια το πρόβλημα είναι ότι η Γη, ως πλανήτης, είναι πολύ δυνατή και όσο και να πληγεί, μπορεί πάντα να επουλώσει τις πληγές της και να ανανεωθεί. Το θέμα είναι ότι δεν μπορεί να κάνει το ίδιο και ο άνθρωπος. Αυτός ο μικρούλης θρασύς. Γιατί δεν είναι τίποτα άλλο από ένα είδος που εξαρτάται άμεσα από το περιβάλλον του. Και ναι, υποτίθεται ότι έχει νοημοσύνη περισσότερη από όλα τα υπόλοιπα πλάσματα. Τότε λοιπόν γιατί μόνο τα υπόλοιπα πλάσματα φαίνεται να το κατανοούν αυτό;

 Αλήθεια, σε ποιόν ανήκει η Γη;

Δεν ανήκει η Γη στον άνθρωπο αλλά ο άνθρωπος στη Γη.

Άραγε..είμαστε όντως....

 ...το νοήμον είδος αυτού του πλανήτη;

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη,  μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση.